Oberża pod Smoczym Skrzydłem

Osobiście wolę sesje bez obliczeń. Na forach, w KP mogą być jakieś obliczenia, typu siła*szybkość/2 = wytrzymałość, czy coś takiego Ale podczas pisania postów, nie powinno być żadnych rzutów kośćmi, takie jest moje zdanie. :)

Korzystanie z mechaniki to temat rzeka i coś czuję, że wyjdzie z tego spora wypowiedź.
Jestem zdania, że mechanika w sesjach RPG nie wzięła się z kosmosu i odpowiednio wykorzystana jest w stanie znacznie uprzyjemnić grę.

Zwykle w takich dyskusjach ścierają się dwie skrajności - jedni uważają, że kości zabijają klimat i nastrój, inni zaś (coś mniej takich ostatnio) święcie bronią podręcznikowych tabelek. Ja tam jestem gdzieś pośrodku, po prostu staram się być racjonalny i konsekwentny. Do absurdu prowadzi zarówno ślepe, ciągłe wykonywanie testów, jak i zrzucenie wszystkiego na barki "gadania". A, zaznaczam, że piszę i będę pisał cały czas w odniesieniu do "normalnych", papierkowych sesji w gronie znajomych, PBFy i inne cuda na kiju to zupełnie inna bajka.
Oczywiście wszystko to, co napiszę to moja prywatna opinia - wiem, że są różne szkoły prowadzenia rozgrywki i wcale nie krytykuję "pure storytellingowców", ja tu tylko napiszę trochę o swojej ; ).

O tym, co się dzieje, gdy rzuca się za dużo wie praktycznie każdy - zabijanie klimatu, zmęczenie ciągłymi obliczeniami, zamiana sesji w kółko matematyczne. Ale przekombinowanie w drugą stronę niszczy nastrój w takim samym stopniu - i nie chodzi tu nawet o przerabianie systemu. Dzięki kościom do gry wchodzi element nieprzewidywalności, losowości, która potrafi zaskoczyć nawet prowadzącego. A to coś dobrego w grze, bo ją znacznie urozmaica. Gdy wszystko jest budowane wyłącznie na opisach, tak naprawdę przestajemy grać w pełnym tego słowa znaczeniu, mamy kontrolę nad grą, bądź przynajmniej panujemy nad nią w o wiele większym stopniu - czyli, jakby nie było, po prostu wspólnie tworzymy mówione opowiadanie. Przecież nawet w codziennym życiu matematyka odgrywa ogromną rolę, poza tym nie da się logicznie uzasadnić, jak storytellingowy opis ma rozstrzygnąć walkę, czy akcję manualną (są to czynności, na które składa się zbyt wiele zewnętrznych czynników, wiedzy i postury postaci etc., etc.). Co innego w przypadkach testów charyzmy i przekonywania - tam gadanie gracza będzie miało pierwszorzędną rolę, ale test kośćmi też nie zaszkodzi. Nic nie stoi przecież na przeszkodzie, by nasz rozmówca miał, ot tak, najzwyczajniejszego focha bądź skopany humorek. Jako MG oczywiście to ja ciągle panuję nad rozgrywką, a nie kości i mogę po prostu ich rzut zignorować, nic mnie nie ogranicza. Może krótko przedstawię, jak stosuję mechanikę w praktyce:

1) Ograniczenie rzutów do rozsądnej liczby, ergo używanie ich, kiedy są potrzebne, występuje sytuacja sporna, dochodzi do wydarzenia niezdolnego do rozstrzygnięcia opisem (większość akcji "fizycznych", o tym też zaraz) bądź mam jakieś wątpliwości, a nie wtedy, kiedy nakazuje tak podręcznik (choć ten jest dobrym punktem wyjścia i sprawdza się, jeśli zignoruje się część tabelek i niepotrzebnych zasad). Podobnie w akcjach losowych i uzależnionych od różnych czynników (leczenie za pomocą miksturki na przykład) - nie jestem wszechwiedzący i na oko nie ocenię, jak to zadziała co do joty, więc wybieram odpowiednią kość, myślę nad modyfikatorem i rzucam.
2) Wbrew pozorom kości potrafią wspaniale tworzyć klimat i uwalniać emocje. Niezapomniana jest mina gracza, który właśnie dowiaduje się, że wróg zadaje krytyka i następuje rzut na obrażenia. Albo to skupienie i nabożne milczenie, gdy wykonuję tajny rzut, a towarzysze gry domyślają się jeno, co takiego knuję. No i radość gracza, gdy ten dzięki przeszukiwaniu znalazł coś-bardzo-cennego, co przeoczyli inni.
3) Kości są ślepe. I to jest ich zaleta. Modyfikatory modyfikatorami, ładnie odwzorowują doświadczenie postaci, ale zawsze może wypaść 1 bądź 2. Nawet najlepszemu strzelcowi zdarza się trafić. 12 metrów od celu. Storyteling pozostawia w tym miejscu tylko wredotę MG (; >), bo gracz może pięknie i elegancko wszystko opisać.
4) Żeby nie było, że tylko kości się liczą - za ładne i zgrabne opisy (na temat, nie znoszę grafomanii i lania wody) zawsze jakiś punkcik czy dwa dodaję. To tak wracając do spraw walki i testów z nią związanych. Przy umiejętnościach socjalnych i, że tak powiem, "fabularnych", to proporcja jest odwrotna - jeśli gracz skopie przemowę, to rzut może go (jakimś cudem, zwykle z -20 bądź cuś like that) uratować, ale jeśli naprawdę wczuł się w rolę - kość to tylko formalność.
5) Rany odniesione w walce niby przekładają się na punkty życia, ale w sposób raczej abstrakcyjny. Dla mnie nóż w plecy zawsze będzie nożem w plecy, a nie 2k6+4, czy inną cyferką. Postać mająca dużo PŻ może i przeżyje, ale na pewno nie będzie to lekkie przeżycie. Pod tym względem PŻ są raczej ogólnym wyznacznikiem, ile ktoś jest w stanie wytrzymać stojąc na nogach, ale każdy cios osłabia jego kondycję bojową, nie ma zmiłuj. No i utrudniam proces leczenia, by walka była bardziej realistyczna, a gracz cenił zdrowie swojej postaci.
6) Rzuty w rozgrywce fabularnej mogą się bardzo, ale to bardzo przydać. To nie jest dowód na brak inwencji MG, wręcz przeciwnie - jeśli przygotował się on do sesji solidnie i sumiennie, to na pewno będzie multum dróg prowadzących do celu, metod rozwiązania problemu, wątków pobocznych etc. Gracz może trafić na wiele sam dzięki ogrywaniu bohatera i sumiennej grze aktorskiej i fabularnej, ale nie ma nic złego w tym, aby BN nie miał w zanadrzu kilku odpowiedzi (zarówno pomocnych, jak i zwodzących na manowce), a kostka wskazała, którą się z graczami podzieli. Wracamy do elementu losowości, gra staje się mniej liniowa (czytaj - bogatsza, w tym też dla czasami znudzonego MG).

I można w ten sposób napisać jeszcze wieeele punktów odnosząc się do kolejnych sytuacji, ale myślę, że swoją ideę ogólnie przedstawiłem. W sumie jest to bardzo standardowy sposób prowadzenia rozgrywki, jednak uważam, że najbardziej zrównoważony, pozwalający zarówno poturlać, jak i klimatycznie odgrywać postać, a prowadzący przy tym do maksymalizacji nastroju. Może to we mnie jest coś takiego, że nigdy nie mogłem się przekonać do przegadanej sesji - nie emocjonowały mnie, ani nie ekscytowały.